سندرم تونل کارپال (CTS) یک بیماری شایع است که میلیون ها نفر را در سراسر جهان تحت تاثیر قرار می دهد و اغلب باعث ناراحتی، درد و مشکل در انجام کارهای روزمره می شود. چه به طور مداوم روی صفحه کلید تایپ کنید، چه درگیر کارهای دستی مکرر باشید یا یک بیماری زمینه ای را مدیریت کنید، درک تأثیر CTS بسیار مهم است. کاردرمانی یک روش موثر در مدیریت سندرم تونل کارپال است که در مرکز آتیه بهترین کاردرمانی در یافت آباد ارائه می شود. سندرم تونل کارپال یک وضعیت پزشکی است که در اثر فشرده شدن عصب مدیان هنگام عبور از تونل کارپ در مچ دست ایجاد می شود. این گذرگاه باریک که از استخوان ها و رباط ها تشکیل شده است، مسئول محافظت از عصب میانی و تاندون هایی است که حرکات انگشت را کنترل می کنند. با این حال، هنگامی که این تونل فشرده یا باریک می شود، عصب میانی را فشار می دهد و منجر به طیف وسیعی از علائم ناراحت کننده می شود.
تونل کارپال یک ساختار سفت و سخت است که در سمت کف مچ دست شما قرار دارد. عصب میانی و 9 تاندون مسئول خم کردن انگشتان شما را در خود جای داده است. هنگامی که فشار در این ناحیه ایجاد می شود – چه به دلیل تورم، آسیب یا فشارهای مکرر – عصب میانی فشرده می شود و علائمی مانند بی حسی، گزگز و درد را ایجاد می کند. عصب مدیان خود احساسات شست، سبابه و انگشتان میانی و همچنین عضلات اطراف پایه شست را کنترل می کند. هر گونه آسیب به این عصب در صورت عدم درمان می تواند منجر به اختلال قابل توجهی در عملکرد دست شود.
علل سندرم تونل کارپال
طیف وسیعی از عوامل می توانند در ایجاد سندرم تونل کارپال نقش داشته باشند. شایع ترین علت، حرکات مکرر دست و مچ است، مانند حرکاتی که در تایپ کردن، کار در خط مونتاژ یا حتی استفاده بیش از حد از گوشی هوشمند دیده می شود. سایر عوامل مؤثر عبارتند از:
حرکت تکراری: حرکات مداوم، به ویژه مچ دست در حالت خمیده، به تونل کارپال فشار وارد می کند.
شرایط زمینه ای سلامتی: شرایطی مانند دیابت، آرتریت روماتوئید و کم کاری تیروئید می توانند با ایجاد التهاب یا تورم در مچ دست، خطر ابتلا را افزایش دهند.
بارداری و تغییرات هورمونی: احتباس مایعات در دوران بارداری می تواند باعث تورم موقتی شود که ممکن است عصب میانی را تحت فشار قرار دهد.
عوامل ژنتیکی: برخی از افراد با تونل کارپال کوچکتر به دنیا می آیند که آنها را بیشتر مستعد فشار عصبی می کند.
عوامل خطر
- شغل: مشاغلی که شامل حرکات مکرر دست هستند، مانند وارد کردن اطلاعات، نجاری یا خیاطی، می توانند به میزان قابل توجهی این خطر را افزایش دهند.
- جنسیت و سن: زنان بیشتر از CTS رنج می برند، که احتمالاً به دلیل کوچکتر بودن تونل کارپال است. این بیماری در افراد بالای 40 سال نیز شیوع بیشتری دارد.
- شرایط بهداشتی: دیابت، چاقی و اختلالات خودایمنی با افزایش التهاب یا آسیب عصبی به ایجاد سندرم تونل کارپال کمک می کنند.
علائم شایع سندرم تونل کارپال
بی حسی و سوزن سوزن شدن: احساس سوزن سوزن شدن، اغلب در انگشتان شست، اشاره و وسط.
درد: ناراحتی یا درد در مچ دست، دست یا حتی تشعشع از بازو.
ضعف: سختی در گرفتن اشیا، بستن دکمه های لباس یا نگه داشتن وسایل کوچک می تواند ناشی از ضعف در دست باشد.
این علائم معمولاً در شب یا پس از فعالیت طولانی مدت بدتر می شوند و بسته به شدت فشار عصبی می توانند در شدت تغییر کنند.
سندرم تونل کارپال اغلب با ناراحتی خفیف شروع می شود، اما در صورت عدم درمان می تواند در طول زمان پیشرفت کند. مرحله اولیه معمولاً با سوزن سوزن شدن متناوب یا بی حسی مشخص می شود. با بدتر شدن وضعیت، علائم پایدارتر می شوند و درد ممکن است تا ساعد گسترش یابد. در موارد شدید، تحلیل عضلانی اطراف انگشت شست رخ می دهد که منجر به از دست دادن دائمی عملکرد دست می شود.
گزینه های درمانی
در مراحل اولیه، سندرم تونل کارپال اغلب بدون جراحی قابل درمان است. روش های معمول درمان غیر تهاجمی عبارتند از:
استراحت: کاهش فعالیت هایی که مچ دست را تحت فشار قرار می دهند برای استراحت دادن به عصب میانی ضروری است.
آتل‌ها و بریس‌های مچ دست: استفاده از آتل، به‌ویژه در شب، به نگه داشتن مچ در وضعیت خنثی کمک می‌کند و فشار روی عصب میانی را کاهش می‌دهد.
داروهای ضد التهاب: داروهای بدون نسخه مانند ایبوپروفن، به کاهش تورم و کاهش درد کمک می کند.
فیزیوتراپی ، کاردرمانی و تمرینات کششی: تمرینات ملایم مچ دست می تواند تحرک را بهبود بخشد و ناراحتی را کاهش دهد.
اگر درمان‌های محافظه‌کارانه نتوانند تسکین دهند یا اگر وضعیت بدتر شود، ممکن است جراحی توصیه شود. دو نوع اصلی جراحی وجود دارد:
جراحی آندوسکوپی: یک روش کم تهاجمی که در آن جراح یک برش کوچک ایجاد می‌کند و از یک دوربین برای آزاد کردن فشار روی عصب مدیان استفاده می‌کند.
جراحی باز: یک روش سنتی تر که شامل یک برش بزرگتر در مچ دست برای دسترسی مستقیم به رباط کارپال و برش آن می شود و در نتیجه فشار را کاهش می دهد.
پس از جراحی، اکثر بیماران ظرف چند هفته بهبود می یابند، اگرچه بهبودی کامل ممکن است چند ماه طول بکشد بسته به شدت بیماری.
کاردرمانی در درمان سندرم تونل کارپال
کاردرمانگران با بیماران کار می کنند تا فعالیت هایی را که ممکن است علائم آنها را تشدید کند شناسایی کنند. آنها استراتژی هایی را برای اصلاح این فعالیت ها ارائه می دهند، از جمله:
- تنظیمات ارگونومیک: تغییر شرایط کاری برای کاهش فشار روی مچ دست.
- ساده سازی کار: تقسیم وظایف به بخش های کوچکتر و قابل مدیریت تر.
- استراحت: شامل استراحت های منظم برای کاهش فشار روی عصب مدیان.
یک مداخله رایج شامل استفاده از آتل مچ دست برای نگه داشتن مچ در وضعیت خنثی، به ویژه در هنگام خواب است. این می تواند به کاهش فشار روی عصب مدیان و کاهش علائم کمک کند.
کاردرمانگران ممکن است تمرینات خاصی را برای بهبود انعطاف پذیری مچ دست و تقویت عضلات دست و ساعد تجویز کنند. این تمرینات می تواند عملکرد کلی را بهبود بخشد و به ریکاوری کمک کند.
برخی از درمانگران ممکن است از تکنیک های دستی برای کاهش تنش در عضلات و تاندون های اطراف تونل کارپ استفاده کنند. این می تواند به بهبود گردش خون و کاهش درد کمک کند.
کاردرمانی ممکن است شامل تکنیک هایی برای مدیریت درد باشد، مانند گرما یا سرما درمانی، درمان اولتراسوند و الکتروتراپی. این روش ها می توانند به کاهش التهاب و بهبود عملکرد کمک کنند.
